“April is the cruelest month…”
Nog steeds liggen onze comfortabele zekerheden overhoop.
Nog steeds is alles zwaar – en hebben tegelijk veel van de dingen die we altijd zo belangrijk vonden geen enkel gewicht meer.
Nog steeds weten we niet of wat ons nu overkomt niet meer is dan een koortsig incident, of dat het onze kijk op het bestaan echt zal veranderen.
Nog steeds staat ons helder voor ogen waar we ons ook een maand geleden druk over maakten – en tegelijk lijkt het inmiddels of dat toch ‘een andere tijd’ was….
Er is geen benoembare vijand, geen land, groep of maatschappelijke klasse die we de schuld kunnen geven. Als we nu met iéts geconfronteerd worden, dan is het met de kwetsbaarheid van onze manier van leven. Reizen, communiceren, de hele wereld als je huis beschouwen… Was dat dan verkeerd? Moeten we terug naar lockdown en naar splendid isolation? Liever niet. Want dat we wereldburgers zijn, dat maakt ons nu misschien kwetsbaar, maar daar staat zoveel vreugde tegenover…
Niets komt ooit terug, en dat geldt ook voor de wereld van vóór deze crisis.
Maar laten we hopen dat wij, die niet in een eenzaam ziekenhuisbed liggen te stikken door dit virus, dat wij straks iets hebben geleerd. Iets over zwakte, iets over bescheidenheid. Dat we ervan doordrongen blijven dat iets wat onzichtbaar door de lucht zweeft toch sterker kan zijn dan wij.
Dat we blijven geloven in de waarde van verbondenheid – en van verbeelding, als het sterkste vaccin tegen wanhoop en defaitisme.
De Gemeenschap maakt theater. Maar nu even niet – de theaters zijn dicht en de bezoekers zitten thuis.
Toch wil De Gemeenschap laten zien wat dat is: theater. Die andere werkelijkheid die iets zegt over de onze.
Daarom hebben we het stof afgeblazen van een van de voorstellingen die we de afgelopen seizoenen hebben gemaakt.
We hopen dat we liefhebbers van De Gemeenschap – en ook mensen die dat nog niet zijn – een plezier doen met de registratie van Strindberg en dal uit 2019. Monique Kuijpers, Dic van Duin, Tessa Jonge Poerink, Barnaby Luke Savage en Henke Tuinstra laten in Strindberg en dal zien dat het leven ook vóór de Coronacrisis al moeilijk was. En dat er altijd een keuze is: of je gaat aan de grauwheid ten onder, of je houdt vol en je verleert het lachen niet.

Terug